Cape Reinga en Waipoua Forest
Door: Jannie
Blijf op de hoogte en volg Jannie
15 Januari 2019 | Singapore, Singapore
Omdat het er zo mooi is blijven we zondag (13-1) nog een dagje! Van te voren zijn we gewaarschuwd voor het verbranden in Nieuw-Zeeland, dus we blijven in de schaduw en gaan pas zo tegen half vier richting het strand. Rondgewandeld en heerlijk in het water gezwommen en gespeeld. Moe gaan we op tijd naar bed.
Maandagmorgen (14-1)vroeg om 07.00 uur ontbijt, om 08.00 rijden we, het lijkt wel werk. Ondanks de voorzorgsmaatregelen (smeren en veel schaduw) zijn we toch allebei een beetje verbrand, zelfs Wil.
In Keriketi komen we langs een Stonehouse en dat blijkt het oudste handelscentrum van N-Z te zijn. Eerst komen daar de Maori aan (ws Polynesiërs op zoek naar nieuwe plekken om te leven) en daarna de Engelsen. Leuke shop met museum en een cottage waarin we heerlijk engels gebak bij de koffie nemen en we worden geholpen door een nederlands sprekende jongen.
Onderweg nemen we nu eerst de snelweg, maar die is wel 2-baans en waar er bruggen zijn, krijg je een wegversmalling, one lane bridge! We zijn onderweg naar het noordelijkste puntje, waar de South Pacific de Tasmanzee ontmoet. Onwerkelijk, je ziet het water botsen. Vlakbij vinden we een prive-strand met camping, die langzaam vol loopt. Er is niets, behalve een gat in de grond met een wc-pot erboven. Deze wordt overigens wel regelmatig schoongemaakt. Geeft niks we hebben alles zelf aan boord.
Dinsdagmorgen rijden we dat hele stuk van de 90miles beach weer terug en rijden via Kaitaia over de statehighway 1 richting de west-kust. Overigens hoeven we niet meer naar een pretpark, de wegen, ook de snelweg nr.1 is nog erger dan een ritje in een rollercoaster. Links, rechts, omhoog en omlaag, stijgen en dalen, ik heb niet gegild, maar mezelf stevig aan mijn stoel vastgehouden. Hulde voor Wil, die onverstoorbaar doorrijdt.
Onderweg staan we even stil voor een kopje koffie en een broodje. Hoewel het een kruising is van gravelroads komt er nogal wat verkeer langs en allemaal stoppen ze om te vragen of we misschien verdwaald zijn of dat we hulp nodig hebben. Buitengewoon vriendelijk de Nieuw-Zeelanders en persoonlijk vind ik het hartverwarmend.
We gaan op zoek naar de grootste Kauri boom van N-Z in het Waipoua Forest. een prachtige rit met dezelfde rollercoaster feelings.…..
De boom is 1500 jaar oud, 14 meter in doorsnee, 51 meter hoog. Indrukwekkend! Er staan er nog 2, die zijn ongeveer 800 jaar oud.
En nu zitten we in Kaihu! Slechte wifi, dus fotos komen later.
Maandagmorgen (14-1)vroeg om 07.00 uur ontbijt, om 08.00 rijden we, het lijkt wel werk. Ondanks de voorzorgsmaatregelen (smeren en veel schaduw) zijn we toch allebei een beetje verbrand, zelfs Wil.
In Keriketi komen we langs een Stonehouse en dat blijkt het oudste handelscentrum van N-Z te zijn. Eerst komen daar de Maori aan (ws Polynesiërs op zoek naar nieuwe plekken om te leven) en daarna de Engelsen. Leuke shop met museum en een cottage waarin we heerlijk engels gebak bij de koffie nemen en we worden geholpen door een nederlands sprekende jongen.
Onderweg nemen we nu eerst de snelweg, maar die is wel 2-baans en waar er bruggen zijn, krijg je een wegversmalling, one lane bridge! We zijn onderweg naar het noordelijkste puntje, waar de South Pacific de Tasmanzee ontmoet. Onwerkelijk, je ziet het water botsen. Vlakbij vinden we een prive-strand met camping, die langzaam vol loopt. Er is niets, behalve een gat in de grond met een wc-pot erboven. Deze wordt overigens wel regelmatig schoongemaakt. Geeft niks we hebben alles zelf aan boord.
Dinsdagmorgen rijden we dat hele stuk van de 90miles beach weer terug en rijden via Kaitaia over de statehighway 1 richting de west-kust. Overigens hoeven we niet meer naar een pretpark, de wegen, ook de snelweg nr.1 is nog erger dan een ritje in een rollercoaster. Links, rechts, omhoog en omlaag, stijgen en dalen, ik heb niet gegild, maar mezelf stevig aan mijn stoel vastgehouden. Hulde voor Wil, die onverstoorbaar doorrijdt.
Onderweg staan we even stil voor een kopje koffie en een broodje. Hoewel het een kruising is van gravelroads komt er nogal wat verkeer langs en allemaal stoppen ze om te vragen of we misschien verdwaald zijn of dat we hulp nodig hebben. Buitengewoon vriendelijk de Nieuw-Zeelanders en persoonlijk vind ik het hartverwarmend.
We gaan op zoek naar de grootste Kauri boom van N-Z in het Waipoua Forest. een prachtige rit met dezelfde rollercoaster feelings.…..
De boom is 1500 jaar oud, 14 meter in doorsnee, 51 meter hoog. Indrukwekkend! Er staan er nog 2, die zijn ongeveer 800 jaar oud.
En nu zitten we in Kaihu! Slechte wifi, dus fotos komen later.
-
15 Januari 2019 - 07:42
Karin:
Dat is een mooi rondje op het gedeelte noordelijk van Auckland, met gaaf regenwoud!
Zeker zijn Nieuw-Zeelanders/Kiwi’s aardig, vooral buiten de grotere steden.
Rustig te tijd nemend en gei’nteresseerd waar je vandaag komt. Gelukkig bestaat ‘t nog! -
16 Januari 2019 - 07:11
Betty:
Laat het los Jannie, Wil rijdt prima anders was hij allang een keer ergens 'vanaf' gereden. Het is zoveel fijner om niet die angst te hebben ;-)
En wauw wat prachtig allemaal! X -
16 Januari 2019 - 11:51
Nina:
Mooi!
Reageer op dit reisverslag
Je kunt nu ook Smileys gebruiken. Via de toolbar, toetsenbord of door eerst : te typen en dan een woord bijvoorbeeld :smiley
