Dunedin, dag 1

Naar gelang de avond vorderde en we nog steeds heel blij van ons uitzicht over de oceaan genoten werd het warmer en warmer. 's Avonds om 11 uur was het dertig graden en het begon ook steeds meer te waaien. De wind was gedraaid van zee naar land.
In de camper was het nog heter, dus alle ramen tegen elkaar open, maar dan waai je uit je bed en de gordijnen in je gezicht...….een hele slechte nacht dus.

01/02 We staan op met regen. Veel regen. Vandaag willen we naar Dunedin en omdat het zo hard regent en dus onderweg niet stoppen om iets te doen of te bekijken, rijden we al voor 10 uur de camping op.
Kopje koffie, boek erbij, deur dicht, wie maakt ons wat, tegen half 12 wordt het droog en maakt Wil de volgestoven (van de gravel roads van gister en eergister) luiken schoon, doe ik snel de binnenkant. Ook daar overal grijs stof, de hele vloer ligt onder een lichtegrijze waas…..

Om 12 uur met de bus richting centrum, korte broek nog steeds aan, jassen voor de zekerheid in de rugzak. Beetje winkels kijken, art gallery met alle kunst in het bezit van de stad bezocht, nog een souvenir voor de kinderen gescoord (), hier en daar een kerk en dan naar het stationsgebouw! Het is prachtig en zeer goed onderhouden. We boeken een rit van 4 uur naar Pukerangi, dus morgen zijn we ook onder de pannen.
Het museum Otago Settlers is de volgende bestemming, het gaat vooral over de verschillende bevolkingsgroepen die zich in Nieuw Zeeland hebben gevestigd, maar ook een groot aantal oude vervoersmiddelen (van tram tot racemotor, van fiets tot caravan, van auto tot bus). Ook een heel scala aan oude gebruiksvoorwerpen en de ontwikkeling van floppy tot harddisk. Zeer de moeite waard en een aanrader!

Buiten gekomen hebben we allebei last van een piep in het oor. Nu was het hier en daar (door de vertoonde filmpjes en interviews) best rumoerig in het museum, maar om nu allebei daar een piep aan over te houden…. We kijken rond of we de bron kunnen vinden. Tijdens het boodschappen doen vraagt Wil aan de kassamedewerker of hij de piep ook hoort en of hij weet wat het is. Hij hoort het, maar kan het ook niet thuisbrengen. Als we op de bus terug staan wachten hoor ik de piep dan wel en dan niet. Ik loop wat rond om het geluid te kunnen localiseren en roep Wil er soms bij omdat de piep dan weer weg is, maar elke keer komt hij toch terug en zelfs in de bus is de piep hinderlijk aanwezig. Uitgestapt zeg ik: “Hier hoor ik hem zelfs, maar niet als ik mijn vingers in mijn oren stop.” En dan even nadenkend over telefoons, gratis Wifi (in de hele stad Dunedin) en electrische apparaten, het is toch niet je horloge (die al een paar dagen niet doet wat hij moet doen)……..jawel…..batterij leeg.