toevalligheden van Gisborne, Napier en Foxton Beac

Zaterdag 19 januari, vandaag staat in het teken van rustig aan, de gids vertelt weinig over het gebied waar we nu doorheen rijden (Gisborne-Napier). We blijven langs de kust en einddoel is een onbekende, hele verre, verre neef van Wil, Richard Keesom uit Napier. We zijn benieuwd naar zijn verhaal.
Intussen laten we ons verrassen door wat op ons pad komt…… Morere Hot springs. Dus om 10 uur ’s ochtends liggen we in een zoutwaterbad van zo’n 40 graden. Het water is zout, opgestuwd en door de berg heen geduwd door de oceaan, heel langzaam, maar wel 250.000 liter per dag. En dan midden in het oerwoud/regenwoud, heel zen en heel lekker.

Intussen schrijf ik Richard dat we met een uurtje daar zijn, net buiten Napier, in de heuvels met een adembenemend uitzicht, worden we welkom geheten. Een beetje vreemd, grappig en charmant tegelijkertijd is onze ontmoeting. Zij, Richard en verloofde Marsha, zijn verbaasd en nieuwsgierig tegelijkertijd. Het bier staat koud, de hapjes staan klaar en we stellen ons voor. Richard is net als Wil een engineer en geeft les, Marsha is onderwijzeres aan een basisschool (34 kinderen van ongeveer 11 jaar in de klas).
Richard heeft een klassieke Keesom-neus en al pratende komen we tot meer overeenkomsten. Leuk stel met het hart op de juiste plaats, heb ze maar uitgenodigd voor de Keesom-reunie van volgend jaar.
Tussendoor gaan we even bij zijn ouders langs. Henry (Hendrik) emigreerde in 1950 met zijn ouders van Texel naar Nieuw-Zeeland, hij was toen een jaar oud. Zijn ouders Petrus Keesom en Aafke Wassenaar zijn nooit meer terug geweest. Henry is volkomen stuk van de verrassing. ’s Avonds eten we in Napier met Richard en Marsha en bekijken Napier bij maanlicht. Napier is na de allesverwoestende aardbeving van 1920 volledig opgebouwd in art-deco stijl, alles, maar dan ook alles, van lantaarnpaal to kathedraal, van muziekkoepel tot de gevels, zelfs de nieuwe gebouwen worden in de art-deco stijl opgetrokken.
We hebben een plekje aan de waterfront gevonden op de parkeerplaats op de punt van de haven. We gaan slapen met het ruisen van de zee op de achtergrond.
We worden wakker met een folder onder de ruitenwissen, we staan niet helemaal goed geparkeerd (illegaal, de vier camperplekken waren al vol) en we zijn dus gewaarschuwd. Na een snel broodje rijden we de stad in om Napier nu bij daglicht te bekijken. Veel foto’s te maken en…..souvenir voor Els en Yvonne gescoord!

Net buiten Hastings pikken we twee lifters op, Steve en Carla. Steve is Maritiem engineer en is verbonden aan een bedrijf, dat probeert mensen over de wereld te verplaatsen zonder gebruik van fossiele brandstoffen. Hij heeft de beschikking over een zeewaardige zeilboot, maar ze hebben vorige week net uitgevonden dat ze zwanger zijn (eind juni/begin juli) en gaan dus een jaar in Nelson wonen. In Woodville nemen we afscheid, zij gaan naar Wellington, wij naar de kust van Foxton.

Toevallig rijden we (door een wegomlegging) langs het grootste en eerste windmolenpark van N-Z. Genoeg elektriciteit voor bijna 40.000 huishoudens, het waait heel hard, de helft staat stil nu vanwege de harde wind. Ik denk code rood in Nederland. De Campervan schudt en zelfs Wil is onder de indruk. Op mijn vraag of de camper ook om kan waaien antwoordt Wil ontkennend, maar voegt eraantoe….denk ik!

Overigens is het hier nog steeds ergens rond de 30 graden. Kregen bericht van neef John uit Canada: -17 graden vannacht.
We zitten in Foxton Beach. Morgen naar Wellington