fietsen en grote vissen in Kaikoura

24 januari, raar hoor die dagen, vroeg net aan Els gaan jullie morgen op wintersport? Nee mam, ik moet donderdag nog gewoon werken en vrijdag ook, was het antwoord. Maar hier is het dus al donderdag.
Gisteravond even een strandwandeling gemaakt, dat was niet zo’n goed idee. Het strand is hier gevuld met grijze kiezels, van fijn tot groot. Langs de waterlijn zak je vijf centimeter weg en even hoger ook. Alleen op de grotere kiezels kan je normaal lopen, maar dan natuurlijk niet op je blote voeten, want dat doet zeer. Eigenlijk kan je nergens op je blote voeten lopen en zwemmen is hier gevaarlijk. De zee is direct diep en er staat een zeer krachtige stroming. Vergelijkend warenonderzoek, het eerste strand op het Noordeiland van Matapouri is tot op heden nog het mooist.
We kruipen er vroeg in, morgenochtend wederom zes uur de wekker, we gaan op walvissenjacht. Als ik onder de douche sta, hoor ik het al, het waait ineens. Buitengekomen kan ik me nauwelijks staande houden. We blijven nog maar even zitten, de camper staat te dansen op zijn wielen. Vlagen regen en rukwinden trekken voorbij en we proberen toch maar te gaan slapen. Zes uur gaat de wekker en we hebben heerlijk geslapen. Het is rustig, dus we gaan kijken of het doorgaat….helaas, we gaan nu vanmiddag.
Eerst dan nog maar eens die vermaledijde handdoeken wassen en drogen aan de lijn. Ze nemen nog steeds geen water op en pluizen als een gek. En ik hou helemaal niet van smurfen.
We gaan fietsen huren en op zeehondenjacht. Goede fietsen, beter frame, maar hard werken. Sommige stukken zijn niet te fietsen, te steil, dus afstappen en fiets omhoogduwen of andersom. Al snel zien we beneden de eerste zeehond liggen. Er lopen ook mensen langs, we gaan kijken of we ook beneden kunnen fietsen. Bij het begin van het pad ging dat nog niet, omdat het hoog water is. Halverwege is een trap, pad naar beneden, die slaan we eerst over. Bijna aan het eind van het pad, komen twee jonge nederlanders omhoog, hijgend als ouwe karrepaarden, ik weiger verder te gaan. Ben al oud genoeg…….
We gaan terug en halverwege gaat Wil naar beneden, ik blijf het pad op de heuvels volgen. Wil komt heel dicht bij de zeehonden. Sinds de zeehond hier terug is, mag er niet meer gevist worden in dit gebied. En dat is goed nieuws voor de populatie. Ieder jaar worden het er meer.
In het dorpje staat een heel groot bord met uitleg hoe zwaar de aardbeving hier was. Niet een paar stenen kwamen naar beneden met vooral veel losse rommel, maar tonnen. Militairen met helikopter storten net zolang zeewater over de aardverschuivingen totdat er alleen grote rotsen overbleven. Ze zijn al ruim twee jaar verder, men is nog steeds aan het herstellen.

Om vier uur moeten we ons melden bij de organisatie die de whale watch doet. Ze hebben vier boten die om en om varen. Gelukkig het gaat door. Wel zeggen ze erbij dat mensen die makkelijk misselijk worden misschien niet moeten meegaan. Ik heb ’s morgens al twee pilletjes gehad, voor de zekerheid neem ik er nog maar twee.
Even later varen we wel over een hele ruwe zee. Ik hou me ogen strak op de horizon en laat de videopresentatie aan me voorbij gaan. En dan krijgen we te horen dat er een gesignaleerd is. Een Spermwhale, nog net niet zo groot als een blauwe vinvis, maar wel heel erg groot. Ze jumpen niet, ze liggen vooral adem te halen, voordat ze weer naar beneden gaan om te jagen. Ze slikken hun prooi heel naar binnen. Eten voornamelijk vis ter grootte van een halve meter, maar een haai van een meter versmaden ze ook niet.
En dan is het wachten, totdat hij/zij weer gaat duiken, kromming van de rug en een laatste zwaai van de staart, indrukwekkend! En dat drie keer!
Als toetje van deze bijzondere belevenis wordt er een Maco haai van wel 3 meter gespot, die cirkeltjes om de boot heen zwemt. Op mijn vraag: anybody offering? Wordt niet gereageerd.