Catlins rondrit

30/1 We gaan de Catlins rondrit doen van Invercargill tot aan Balclutha vlakbij Dunedin. Je kunt gewoon over de snelweg naar die laatste plaats, maar dat doen wij dus niet. Hoewel ook weer boerenland, totaal anders dan dat we al gezien hebben. Het lijken wel allemaal grote groene kussens waardoor we heen, langs, over, door rijden. De ronde balen liggen allemaal in het gelid langs de percelen, zo’n twee meter uit elkaar of groepjes van 12. Alsof iemand orde in de ronde balen heeft willen scheppen.
Het eerste pittoreske plaatsje wat we tegenkomen is een vuurtoren in Waipapa point en we treffen het want op het strand ligt een enorme zeeleeuw te slapen. Al geeuwend rekt hij zich eens uit, wacht geduldig tot iedereen uitgefotografeerd is en hobbelt even later de zee in. Niet veel later verschijnen er drie wat kleinere zeeleeuwen, maar die komen het strand niet op. Er staan te veel mensen te dicht op de kustlijn.

In Curio Bay zetten we de camper neer, het volgend plaatsje, bekend om het wildlife wat er te zien is. We gaan eerst zwemmen in de prachtige, komvormige baai. De golven zijn enorm. Geweldig en beangstigend tegelijkertijd, want als je meegenomen wordt door zo’n golf en je bent er niet op bedacht, dan sta je even later helemaal verdwaasd met je broek op je knieën jezelf af te vragen of het nog zo leuk is.
De Hectordolfijnen zwemmen en spelen ook in deze baai, Wil heeft ze gezien, ik had helaas mijn bril niet op.
’s Avonds gaan we kijken of we de geeloogpinguin (1 kg zwaar) aan land zien komen. De beste tijd is de avondschemering volgens het boekje. Nou we hebben gewacht tot we een ons wogen (en dat is dan weer een mooie bijkomstigheid..), maar we hebben geen pinguin gezien.

We gaan slapen met het donderende geweld van de oceaan op de achtergrond. De zee is ruw en het water komt heel hoog! En dat ongeveer 75 meter van de camper af. Die dag zijn er ook twee vissers verdwenen, even verderop zijn ze van de rotsen geveegd, ze zijn nog steeds niet gevonden.

31/1 Om een uur of negen rijden we weer van de camping af. Vandaag staat in het teken van wandelen en watervallen. De eerste die we tegenkomen, Maclean Falls, moeten we 45 minuten voor lopen. De volgende waterval komt 22 meter naar beneden en heet Tautuku (30 minuten).
De caves, even verderop, aan de kust en alleen te benaderen via het strand en bij laag water, zijn pas ’s middags weer te zien, vanwege het tij. Dus we rijden door naar Tatuku beach (zie foto facebook), daar rusten we even.
Nog twee watervallen, de Matai Falls(40min) en Horeshoe Fall en gelijk daarna de Purakaumi Falls (nog eens 20 min).
De Catlin rondrit (beschreven in de gids) vertelt over Jack’s blowhole. Een gat in de grond, 200 meter uit de kust, 144 meter diep en 60 meter breed, waar het zeewater, onder de juiste omstandigheden 60 meter omhoog spuit. Helaas vandaag is de oceaan te rustig en hoor je alleen het klappen van het water tegen de zijkanten, het komt nauwelijks omhoog.
Op de weg naar dit punt roept Wil ineens dat hij weer een zeeleeuw ziet en idd aan de overkant van het water ligt er een stel verliefde zeeleeuwen op het strand half in het water, binnenkort de verheugde ouders van een jong zeeleeuwtje. Op de terugweg ligt de dikke bul midden op de gravelroad en gaat rustig aan de kant als wij er weer aankomen. Het vrouwtje hebben we niet meer gezien, maar die is waarschijnlijk verdronken, want hij duwde haar nogal onder water……..

En dan op zoek naar een camping, we hebben veel gewandeld en veel gezien, we willen een mooi plekje. En dat hebben we, niet op een camping, gewoon langs de oceaan, zo’n twintig meter boven het strand, met uitzicht op de golven die maar blijven komen.